Op mijn 18 jaar voelde het voor mij tijd om van ouderlijke thuis weg te gaan. Met enkele kleren en wat huishoudelijk materiaal ben ik vertrokken. Ik stond er alleen voor. Deze stap was niet gemakkelijk. Maar ik heb doorgezet. Ik heb in diverse werelden vertoefd.
Deze waaier aan levenservaring zie ik als een kracht waarmee ik in mijn eigen praktijk sta. Weinig onderwerpen zijn taboe voor me. Pijn is me niet onbekend. Jezelf niet geliefd voelen, onzeker zijn over je bestaan, ook dat is mij niet onbekend. De weg naar heling is niet vanzelfsprekend. Met hard werken en doorzetten kan je hart zich openstellen voor jezelf en de ander.
Mijn praktijk is gebaseerd op mensen begeleiden in hun proces. Hen helpen bij het vinden van de weg naar de innerlijke liefde, het openen van hun hart en naar zichzelf kijken vanuit warmte en mildheid.
Het is niet gemakkelijk om toe te geven dat je hulp nodig hebt. Ik zie hulp vragen als een groot teken van kracht. Je verhaal vertellen en jezelf bloot geven, dat vraagt enorme moed. Zeker als je de persoon nog niet goed kent.
Wanneer mensen naar me toe komen met hun intieme, kwetsbare verhaal, voel ik me vereerd. Vereerd dat ik deel mag uitmaken in hun proces, dat ik hun mag helpen en steunen terug de juiste weg in hun leven te vinden. Het maakt me dankbaar voor het vertrouwen dat ze in mij stellen.